Ήταν τόσο χάλια οι κασσέτες; (να με συγχωράτε, αλλά εγώ με δύο «σ» το έμαθα…)

Μεγαλώσαμε με κασσέτες. Οι περισσότεροι με τις κανονικές. Ναι, αυτές της Phillips. Ναι, θεωρούμε σήμερα πως ο ήχος τους ήταν χάλια.

Ήταν όμως;

Αρχικά στο αυτοκίνητο δεν είχαμε κασσετόφωνο. Κουβαλούσα το φορητό μου Panasonic με τα δύο ηχεία του και έξι μεγάλες μπαταρίες και έπαιζα από εκεί μουσική που είχε ο πατέρας μου: λαϊκά για τα ταξίδια και ότι είχα γράψει από το ραδιόφωνο.

Η κασσέτα είχε μπει στο σπίτι μας πολύ νωρίτερα. Πριν το…αυτοκίνητο. Το πρώτο μας αμάξι, ένα Ford Escort με 1100 ολόκληρα κυβικά ήρθε το 1982, αλλά το πρώτο μας «στερεοφωνικό» (αστείο γιατί είχε μόνο ένα ηχείο!) είχε βρει θέση στο τραπέζι της κουζίνας γύρω στο 1979.

Στο σπίτι είχαμε μία-δύο κασσέτες με χασαποσέρβικα, τσάμικα, ζεϊμπέκικα, νησιώτικα και καλαματιανά για κάνα γλέντι. Επίσης μία με τις επιτυχίες των Abba και των Boney-M που μου άρεσαν.

Τις έγραψε όλες παράνομα ο φίλος μας στο δισκάδικο μετά την απέναντι γωνία. Όπως έκαναν όλα τα δισκάδικα! Σε αυτό το Phillips γράφτηκε πρώτη φορά η φωνή του παππού. Πρώτη και τελευταία. Σε μια κασσέτα είναι η μόνη ακουστική μνήμη που έχει παραμείνει από αυτόν.

Το δεύτερο μας αυτοκίνητο απέκτησε στερεοφωνικό Blaupunkt με Dolby παρακαλώ – άλλο που οι κασσέτες μας ακόμα δεν είχαν γραφτεί κατάλληλα. Άλλωστε ο πατέρας μου δεν καταλάβαινε τη διαφορά και εγώ ήμουν ακόμα μικρός για να έχω κάποια ιδέα!

Στα 13 μου αγοράσαμε το πρώτο μας κανονικό στερεοφωνικό. Οι γονείς μου, έδωσαν το 1984 ένα σκασμό λεφτά, αλλά εγώ απέκτησα ένα ωραιότατο κανονικό στερεοφωνικό Marantz παρακαλώ, με τα ηχεία του, τον τρομερά ποιοτικό ενισχυτή του που ζει ακόμα στο χωριό (μέχρι πάρτυ κάναμε αυτό το καλοκαίρι με τη βοήθειά του), ένα ψηφιακό (!!) ραδιόφωνο (κανονικό, όχι απλά μια οθόνη LCD) και ένα κασσετόφωνο με υδραυλικά κουμπιά, δυνατότητα εγγραφής εκτός από απλές κασσέτες και «χρωμίου» και «μετάλλου», είσοδο μικροφώνου και Dolby.

Όλα αυτά στο αγαπημένο «σαμπανιζέ» της Marantz, χρώμα με το οποίο έχω ακόμα και σήμερα κόλλημα σε σημείο που παραλίγο να αγοράσω κάποτε αυτοκίνητο με τέτοια φωτόνια!

Τα γράφω και συγκινούμαι ρε παιδιά…

Το πρώτο μου αυτοκίνητο είχε φυσικά κι αυτό Blaupunkt, και πολλές πολλές κασσέτες που πλέον έγραφα μόνος μου από τους δίσκους που είχα στο σπίτι ή δανειζόμουν από φίλους. Περιέργως, διπλοκάσσετο αγόρασα όταν…δεν το χρειαζόμουν, το 2002! Δουλεύει ακόμα πάντως…

Αυτές οι κασσέτες που έγραφα σε μεγάλο βαθμό καθόρισαν την επαγγελματική μου καριέρα γιατί από μικρός διαπίστωσα ότι μου άρεσε να κάνω συλλογές με όχι παραπάνω από ένα τραγούδι ανά καλλιτέχνη. Το πρώτο βήμα για να θελήσω να κάνω ραδιοφωνικές εκπομπές δηλαδή. Κάτι που άρχισα το 1985 με τον πειρατικό που είχαμε με άλλους 4 φίλους και που είχα βαφτίσει, στο πνεύμα των θαρραλέων 80’s «Studio Fantasy».

Όχι, «Κούλα με ακούς» δεν είχαμε, παίζαμε όμως μουσική από το διπλοκάσσετο του έτερου ραδιοπειρατή Paul, από κασσέτες που αγόραζε από το δισκάδικο στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής και που πλέον έχω ξεχάσει το όνομά του. Έκλεισε γύρω στο 2004, αφού κανείς δεν αγόραζε δίσκους ή cd παρά μόνο για δώρο Χριστουγέννων.

Κασσέτες έπαιζαν και τα Walkman που είχα πάντα μαζί μου στο ποδήλατο και τις εκδρομές.

Οι κασσέτες ήταν δίπλα μας όλη τη δεκαετία του ’80, και ακόμα και τώρα τις ακούω γιατί εκεί έχω το μεγαλύτερο μέρος του ραδιοφωνικού μου αρχείου. Εκπομπές του ’90 περνάνε στην ιστορία μέσα από τα μαγνητισμένα σωματίδια της σκούρας ταινίας μέσα στην compact cassette όπως είναι το κανονικό όνομα του format της Phillips που παρουσιάστηκε τo 1962, όμως μέσα από διαρκείς βελτιώσεις έφτασε μέχρι τη χρονιά που πάτησαν στον πλανήτη οι Μιλένιαλς.

Μετά την έφαγε η μαρμάγκα του εγγράψιμου cd και περισσότερο του mp3.

Οι περισσότεροι έχουν την εντύπωση πως η κασσέτα ακουγόταν χάλια. Είναι όμως έτσι, ή απλά ήταν κακής ποιότητας κασσέτες, σε κακής ποιότητας κασσετόφωνα που έπαιζαν εγγραφές από κακής ποιότητας σήματος ραδιοφωνικούς σταθμούς; Αν σας πω ότι μια καλή εγγραφή σε κασσέτα «μετάλλου» πρακτικά έχει την ίδια ποιότητα με ένα cd, τι θα πείτε;

Δείτε στο βίντεο την ιστορία της compact cassette, την ανάγκη που κάλυψε στην αρχή και το πέρασμά της στην αναπαραγωγή μουσικής – κάτι που δεν περίμενε ούτε η …Phillips! Η οποία το μόνο που είχε στον σχεδιασμό της ήταν ένα εύκολο μέσο αποθήκευσης προφορικού λόγου, ώστε να τον δακτυλογραφήσει η γραμματέας την επόμενη ημέρα!

Στο βίντεο παρουσιάζεται επίσης ο τρόπος λειτουργίας του κασσετοφώνου, η χρήσεις του, τον ρόλο που έπαιξε η Dolby στην βελτίωση της ποιότητας ήχου. Είναι εξαιρετικό. Κοιτάξτε τι έπαθα όταν το είδα. Καβάλα στο άλογο της μνήμης, έγραψα 600 λέξεις!!