Είναι το μέλλον των «ιστορικών» αυτοκινήτων, ηλεκτρικό;

Η κουβέντα έχει αρχίσει εδώ και πολλά χρόνια και ξέρω ότι οι φανατικοί έχετε ήδη αρχίσει να φωνάζετε: «δεν πειράζουμε τα ιστορικά!».  Όμως, μερικές φορές τα πειράζουμε αναγκαστικά.

Τι εννοώ; Ας πούμε, για παράδειγμα πως έχουμε ένα όχημα που όταν πρωτοπάτησε άσφαλτο δεν είχε στην Ευρώπη ζώνες πίσω (ξέρει ο φίλος ποιο εννοώ). Αν του βάλουμε επειδή θέλουμε να μεταφέρουμε τους πίσω επιβάτες με ασφάλεια, το «χαλάμε» ή όχι – δεδομένου του ότι λίγα χρόνια μετά την ημερομηνία που γράφει η άδεια κυκλοφορίας και το εργοστάσιο του έβαλε.

Ένα ακόμα παράδειγμα, πιο προσωπικό. Αν είχα κρατήσει στην οικογένεια το Renault 5 του 1975 που μπήκε στο σπίτι μας ως μεταχειρισμένο το 1980 και μέχρι το 1990 απέκτησε αυτόματες ζώνες μπροστά, άλλο κιβώτιο και άλλον κινητήρα, το έχω ή όχι πειράξει; Είναι ή όχι «ιστορικό»;

Δεν είμαι και ο πλέον κατάλληλος για να το κρίνω και εδώ σας αφήνω να κάνετε τα σχόλιά σας και να μου στείλετε email με τις παρατηρήσεις σας στο birbakos@gmail.com ή το info@yourgear.gr . Αυτό που πιστεύω όμως είναι πώς ή θα είσαι period correct (ούτε αλλαγή στο χρώμα…) ή δε θα είσαι. Όταν ο λεβιές του Renault έφυγε από το ταμπλό, χάθηκε και η ιστορικότητά του. Έγινε απλά ένα παλιό όχημα που αγαπώ.

Όμως τα παλιά οχήματα έχουν πολλά προβλήματα και με τα μηχανικά τους μέρη και με το αμάξωμα. Το δεύτερο είναι προφανές καθώς η προστασία από την διάβρωση ήταν κάτι που μέχρι το 1990 (και βάλε) δεν ήταν απαιτούμενο. Για το πρώτο, το ζήτημα είναι πιο πολύπλοκο. Δεν αρκεί να έχεις τον κινητήρα, τα φρένα, την ανάρτηση κλπ σε καλή κατάσταση. Τα περιφερειακά τους και μόνο είναι ένα θέμα. Πες πχ πως θες ένα κολάρο για ένα παλιό Lancia. Από πού θα βρεις; Κι αν βρεις, τι θα κάνεις αν πχ χρειαστείς ένα μηχανικό εξάρτημα όμως μια βαλβίδα, μια αντλία καυσίμου βαρύτητας (για να είσαι και period correct), κάτι που δεν έχει μείνει στα ράφια;

Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως θα βρεις ή κάποιος θα φτιάχνει, για πόσα χρόνια ακόμα θα συμβαίνει αυτό; Δε θα έρθει η στιγμή που θα χαλάσει κάτι και δε θα το βρίσκεις για να το αλλάξεις; Σε 5, 10, 15, 30 χρόνια; Αυτή είναι η μοίρα κάθε «ιστορικού», αν δεν το συντηρεί εργοστάσιο, να καταλήξει σε μουσείο.

Η McLaren έχει ακόμα φορητούς Compaq από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 για τις τριθέσιες F1 της εποχής γιατί χρειάζεται μια κάρτα επέκτασης που έχει φτιαχτεί ειδικά για αυτούς. Χωρίς τους Compaq δεν μπορεί να τους κάνει σέρβις!

Άρα, εκ των πραγμάτων έρχεται μια στιγμή που θα χρειαστείς κάποιου είδους upgrade απλά και μόνο για να συνεχίσεις να χρησιμοποιείς το αγαπημένο σου όχημα. Άλλωστε και σε άψογη κατάσταση να είναι, είσαι σίγουρος ότι μπορείς να το βγάλεις για ένα έστω μικρό ταξιδάκι και να μην πάει κάτι στραβά;

Εδώ λοιπόν είναι που εδώ και μερικά χρόνια έχει μπει στην εξίσωση η… ηλεκτρισμός! Ή μάλλον καλύτερα, ο εξηλεκτρισμός. Η μετατροπή των ιστορικών σε ηλεκτρικά έχει πολλά θετικά. Πρώτα πρώτα απαλλάσσει από μηχανολογικά προβλήματα που έχουν να κάνουν με τον κινητήρα και τα περιφερειακά του. Έπειτα τα κάνει οικολογικά. Κανείς δε θα θελήσει να τα καταστρέψει επειδή γεμίζουν το περιβάλλον με βλαβερά αέρια, έστω κι αν κινούνται ελάχιστα.

Μερικά μάλιστα οχήματα όπως σκαραβαίοι και 500αράκια που δεν είχαν και κανέναν κινητήρα της προκοπής, με τον τρόπο αυτό μπορούν να ακολουθούν εύκολα την κυκλοφορία ακόμα και στις ανηφόρες!

Η κλασική μετατροπή σε ηλεκτρικό περιλαμβάνει έναν χαμηλής ισχύος μοτέρ που δε θα φέρει σε δύσκολη θέση την μετάδοση, την ανάρτηση και τα, στενά λόγω εποχής, λάστιχα. Συνήθως το κιβώτιο ταχυτήτων παραμένει αλλά κλειδώνεται στην τρίτη ταχύτητα. Η ροπή του ηλεκτροκινητήρα εύκολα το ξεκινά, τα γρανάζια αντέχουν καλύτερα και η υψηλή ταχύτητα περιστροφής εξασφαλίζει τελική ταχύτητα εφάμιλλη ή και καλύτερη του βενζινοκίνητου.

Εδώ έρχεται και το βίντεο που διάλεξα. Το Fiat 500 που θα δείτε έτυχε τέτοιας φροντίδας. Το ηλεκτρικό μοτέρ αποδίδει γύρω στα 100 άλογα και …108 Nm ροπής από μηδέν στροφές (όπως όλα τα ηλεκτρικά). Το πιο γρήγορο 500αράκι εποχής είχε μόλις 15 άλογα διαθέσιμα στον οδηγό!

Το αυτοκίνητο παίρνει ενέργιεα από έξι μπαταρίες Tesla συνολικής χωρητικότητας 30 KW και η αυτονομία αγγίζει τα 200 χιλιόμετρα.

Για να κινηθείς έχει έναν διακόπτη που μοιάζει να έρχεται από το 1950 με τον οποίο επιλέγεις εμπρός, πίσω ή στάθμευση και…απλά το οδηγείς ακούγοντας όλους τους άλλους θορύβους της εποχής εκτός του κινητήρα. Οι άνθρωποι που το έφτιαξαν κατασκεύασαν και όργανο για την φόρτιση της μπαταρίας που μοιάζει εκείνης της εποχής!

Μερικές ακόμα μετατροπές ήταν απαραίτητες, όπως η αναβάθμιση των φρένων και η αλλαγή της ανάρτησης ώστε να μπορεί να αντέξει το, αναπόφευκτα μεγαλύτερο, βάρος της ηλεκτροκίνησης.

Στο μέλλον δε θα μου κάνει εντύπωση αν κάποιος μάγκας νεαρός γράψει πρόγραμμα που θα «παίζει» τον σωστό ήχο από τα ηχεία, ώστε να λυθεί και το πρόβλημα της αίσθησης. Άλλωστε στα σύγχρονα Golf GTi το κάνουν το κόλπο αυτό – όπως και στο γρήγορο υβριδικό BMW…

Για να το θέσω κι αλλιώς, γιατί να αγοράζει κανείς ένα νέο όχημα με «ρετρό» σχεδίαση και να μην μετατρέψει ένα παλιό, αυθεντικό ρετρό όχημα; Είναι και οικολογικά σωστό καθώς δεν καταστρέφεις κάτι και δεν παράγεις κάτι νέο κατά 100%, είναι και πιο όμορφο… Ας αγοράζουμε καινούρια αυτοκίνητα μόνο για να μας εξυπηρετούν και παλιά για να διασκεδάζουμε!

Νικόλας Μπιρμπάκος