Το "βινύλιο" βλέπεται πιο όμορφα…
Κρατάω στα χέρια μου το “βινύλιο” που αγόρασα σήμερα. Το πρώτο μετά από…24 χρόνια! Με περίμενε να το συναντήσω σε ένα μαγαζάκι στην Ιπποκράτους, ποιος ξέρει πόσα χρόνια μετά από την εκτύπωσή του.
Στις φωτογραφίες βλέπετε τον κλασικό δίσκο από το reunion των Simon and Garfunkel το 1981 και την απίστευτη συναυλία που έδωσαν, χωρίς εισιτήριο, στο Central Park της Νέας Υόρκης. Την ιστορία θα την γράψω αναλυτικά σε άλλο site (να μείνετε συντονισμένοι στο Μαγικό Φίλτρο, όπου γράφω – ανεβάζω τα μουσικά μου ταξίδια).
Είναι γεγονός πως εδώ και μερικά χρόνια υπάρχει μια τάση επιστροφής του δίσκου βινυλίου από τους 40+ που μεγάλωσαν με αυτό, και τώρα έχουν αρχίσει να ψάχνουν τις αποθήκες όπου είχαν καταχωνιάσει τι πικάπ και τα βινύλια της εφηβείας τους. Και δεν μιλάω για την δική μας χώρα. Στο εξωτερικό γίνεται χαμός.
Στην διαδικασία αυτή επάνω, ξανάρχισε ένας πόλεμος που νομίζαμε ότι είχε τελειώσει: τι έχει πιο καλό ήχο, ένας δίσκος βινυλίου ή ένα cd; Οι “πιουρίστες” επιμένουν πως το πλαστικό έχει πιο ζεστό ήχο, και δεν του λείπει καμιά συχνότητα, οι δε “εκσυγχρονιστές” ότι ο ψηφιακός ήχος είναι πιο καθαρός και με πιο μεγάλη δυναμική περιοχή.
Είναι δεδομένο πως δεν θα βγει άκρη τώρα, όπως δεν βγήκε όλη τη δεκαετία του ’80 και ’90!
Και στα δύο μέσα αναπαραγωγής ήχου η βελόνα και η ακτίνα laser κάνουν το ίδιο πράγμα. Η πρώτη ακολουθεί τα αυλάκια που έχουν χαραχτεί στο βινύλιο (το είδος του πλαστικού που έδωσε και το όνομα στο μέσο) και μέσω της τριβής ακολουθεί μια σπειροειδή πορεία, από έξω προς τα μέσα, καθώς ο δίσκος περιστρέφεται με σταθερή γωνιακή ταχύτητα. Η βελόνα συνδέεται με έναν ειδικό μηχανισμό που μετατρέπει τις ταλαντώσεις από τις μικροανωμαλίες στον δίσκο, σε ηλεκτρικό ρεύμα, το οποίο ενισχύεται λίγο και μεταφέρεται στον ενισχυτή.
Εκεί, μέσα από ειδική ισοστάθμιση (λέγεται κατά RIAA – περισσότερα σε μελλοντικό άρθρο) το σήμα ανεβαίνει σε ένταση ανάλογα με τη συχνότητα, και έτσι ενισχύεται κι άλλο μέχρι τα ηχεία μας.
Στο cd player από την άλλη, η ακτίνα laser διαβάζει στην επιφάνεια του cd μικρομεταβολές και τις μεταφράζει ως 0 και 1 -το κλασικό που έχετε ακούσει για την ψηφιακή τεχνολογία. Ένα ειδικό κύκλωμα το μεταφράζει σε ήχο….
Προφανώς και το δεύτερο είναι από τη φύση του απωλεστικό, ωστόσο μη νομίζετε πως το πρώτο δεν έχει προβλήματα!
Πρώτα πρώτα, ένα γδαρμένο cd συνήθως παίζει χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Αντίθετα ένας γδαρμένος ή βρώμικος δίσκος βινυλίου ακούγεται αμέσως! Έπειτα ένα αξιοπρεπές πικάπ που θα δώσει όλο το εύρος της μουσικής κοστίζει κοντά στο χιλιάρικο. Με άλλα λόγια, αυτό που είχατε στην αποθήκη δεν την κάνει τη δουλειά.
Και βέβαια, αν ο ενισχυτής δεν είναι και αυτός πολύ ακριβός, τα ηχεία εξαιρετικά, ο χώρος σωστός και εσείς να κάθεστε εκεί που πρέπει (στην κορυφή του ισοσκελούς με τα τουίτερ ευθεία στα αυτιά σας), δεν θα ακούσετε καλύτερο ήχο από το cd.
Αυτό στο οποίο δεν θα ξεπεραστεί ποτέ το βινύλιο, ούτε από τα cd, ούτε από τα mp3 και το flack, είναι το… εξώφυλλο! Αυτό χαζεύω όση ώρα γράφω το άρθρο. Τη μέσα μεριά του δίσκου των Simon and Garfunkel. Δείτε το κι εσείς.
Άλλωστε, το μέγεθος μετράει, αγαπητοί αναγνώστες.
