Φωτογραφικές μηχανές με… Floppy;

Μπορεί να έχουμε καλομάθει με τις κάρτες μνήμης των πολλών gb, άλλωστε με 30 ευρώ αγοράζεις πλέον μια micro sd με 64 gb διαθέσιμο χώρο, αλλά στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ούτε οι κάρτες μνήμης ήταν διαδεδομένες, ούτε υπήρχαν πολλές ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές στην αγορά. Για την ακρίβεια, το 1998 μόλις το 2% των πωλήσεων φωτογραφικών μηχανών παγκοσμίως, ήταν ψηφιακές.

Ναι, ήταν ένας άλλος κόσμος τότε…

Μία από της υλοποιήσεις που άλλαξαν τα δεδομένα, ήταν η Sony Mavica MVC-FD5, μία ψηφιακή φωτογραφική μηχανή που “έζησε” σε μια εποχή όπου οι κάρτες μνήμης ήταν πανάκριβες και ήθελαν ξεχωριστούς (επίσης πανάκριβους) reader. Α, και κάτι ακόμα. Το 1998, δεν υπήρχε κανένας υπολογιστής με USB θύρα.

Είναι λοιπόν προφανές πως ένα βασικό πρόβλημα της εποχής ήταν, το πως θα περνούσες τις φωτογραφίες που τραβούσες στον υπολογιστή σου, όσο πιο εύκολα γίνεται. Τι χρησιμοποιούσαν οι περισσότεροι κατασκευαστές στα προϊόντα τους;

Σειριακή θύρα.

Ανατρίχιασα από τρόμο, καθώς ακόμα θυμάμαι τι δύστροπο πράγμα ήταν αυτή η θύρα, και πόσα προβλήματα δημιουργούσε (ειδικά στα IRQ conflicts). Σε αυτό ακριβώς το πρόβλημα απαντούσε η Sony. Τι έκανε; Απλό. Έβαλε στο σώμα της φωτογραφικής μηχανής ένα… Floppy Drive!!

Ναι, το κλασικό της “μικρής” δισκέτας των 3,5 ιντσών που θυμάστε (όσοι θυμάστε) από τον παλιό σας σταθερό υπολογιστή – από τους φορητούς έχει εξαφανιστεί πριν την Ολυμπιάδα της Αθήνας. Όταν τραβούσες μια φωτογραφία, περίμενες μερικά δευτερόλεπτα για να αποθηκευτεί στο floppy disk και, όποτε ήθελες έβγαζες τη δισκέτα και με ευκολία περνούσες τα αρχεία στον υπολογιστή.

Η MVC-FD5 είχε ανάλυση 640χ480, μια οθόνη 2,5 ιντσών και κόστιζε 599 δολάρια. Λίγους μήνες μετά βγήκε στα μαγαζιά η μεγάλη της αδερφή που, αντί για σταθερή εστίαση είχε αυτόματη, καθώς και 10x zoom, αλλά η τιμή ανέβαινε στα 799 δολάρια. Για το 1998, αυτά δεν ήταν απλά πολλά λεφτά, ήταν πάρα πάρα πολλά, όμως όποιος θέλει τη νεότερη τεχνολογία, πάντα πληρώνει.

Σε αυτή την ανάλυση, κάθε δισκέτα χωρούσε 20 φωτογραφίες. Μπορεί να σας φαίνεται λίγο, αλλά σκεφτείτε πως το τυπικό φιλμ είχε 24 “στάσεις” (έτσι τις λέγαμε!!) και τα πιο ακριβά 36. Όμως με τη Mavica μπορούσες να κουβαλάς καμιά 10ριά δισκέτες και να κάνεις τη δουλειά σου.

Πόσο άλλαξαν τα πράγματα μέσα σε 20 χρόνια!